Uit de sportmagazines
Nederland op de EK in Berlijn, een analyse
Runner's WorldZoals bij ieder toernooi interviewden de Nederlandse media na afloop Ad Roskam, technisch directeur van de Atletiekunie, over de resultaten van de Europese Kampioenschappen van Berlijn 2018.
Roskam was naar zijn zeggen ‘redelijk tevreden’. Voorafgaand aan de kampioenschappen verwachtte hij zeven medailles, het werden er acht, waarvan één gouden voor Sifan Hassan op de 5000 meter, drie zilveren (de 4x100m estafette vrouwen, Dafne Schippers op de 200 meter en Susan Krumins op de 10.000 meter) en vier bronzen (4x100m mannen, Lisanne de Witte, Schippers op de 100 meter en Samuel op de 200 meter). Plus twee Nederlandse records op de 400 meter voor De Witte en van de estafettemannen 4×100 meter. Een evenaring van het recordaantal medailles van de EK van 1952. Tegelijkertijd waren van de zeven medailles van de editie van 2016 in Amsterdam er maar liefst vier goudgekleurd.
Dafne Schippers veroverde in Berlijn drie medailles. Dat was haar niet eerder gelukt op een groot kampioenschap.´Zo maak ik er toch een heel mooi toernooi van,´ concludeerde ze na afloop. Schippers krijgt het steeds voor elkaar te pieken op het juiste moment, ook al loopt ze niet zo snel als in 2015 en 2016. De Britse Asher-Smith verkeert in bloedvorm en is momenteel een maatje te groot. Omdat voor de 26-jarige Utrechtse alleen het allerhoogste telt, zal ze er alles aan doen er in 2019 weer te staan. De Nederlandse media blijft de wereldster vanzelfsprekend op de voet volgen. Sifan Hassan maakte eind 2016 de keuze te verhuizen van Papendal naar Portland. Inmiddels lijkt ze daar haar draai gevonden te hebben. Dit belooft nog veel meer goeds voor de toekomst. Susan Krumins stal de harten van iedereen door haar vastberadenheid in haar race over 10.000 meter. Jamile Samuel en Lisanne de Witte lieten zien te gedijen onder de vleugels van hun – relatief – nieuwe coaches Bart Bennema en Sven Ootjers.
Al met al kan geconcludeerd worden dat Nederland met acht medailles een goed toernooi gedraaid heeft, vooral met dank aan de Nederlandse vrouwen. Van de medaillekandidaten hebben alleen Nadine Visser (vierde op de 100 meter horden) en Anouk Vetter (vijfde op de zevenkamp) net naast eremetaal gegrepen. Er waren ook nog volop top 8 noteringen: een zevende plaats voor Pieter Braun (tienkamp) en achtste plaatsen voor Solomon Bockarie (200m), Douwe Amels (hoogspringen), Madiea Ghafoor (400 meter) en Maureen Koster (5000 meter). Liemarvin Bonevacia (400 meter) en Melissa Boekelman (kogelstoten) plaatsten zich onverwacht niet voor de finale. Voeg daarbij de vrijwel onmogelijkheid van het uitzenden van een vrouwen 4×400 estafetteteam, vanwege een ridicule programmering door de organisatie, en het door ziekte en blessures geteisterde 4×400 meter mannen estafetteteam, en dan staat een aantal disciplines als een huis. Opvallend daarbij is dat momenteel de sprint de basis vormt voor de Oranje successen. Maar liefst zes van de acht medailles van dit EK zijn behaald via sprintdisciplines. Eendracht maakt macht en teamwork loont. Dit lonkt in potentie ook voor de 4x400m teams.
Successen op de midden- en lange afstand komen vrijwel alleen van Sifan Hassan en Susan Krumins. Andere vakgroepen zoals het springen en werpen komen nauwelijks uit de verf. Zorgelijk is het grote verschil met de rest van het team. Maar liefst 46 atleten werden er geselecteerd, waarvan er in de laatste weken nog twee van afvielen. De constructie om via een Nederlandse kampioenschapstitel via een B-limiet aan de start te komen pakte nog niet goed uit. Alle vijf atleten eindigden in de achterhoede. Beter is het wellicht dit systeem te wijzigen in een lichtere limiet voor jonge atleten van onder 23 of 20 jaar. Opvallend was deze EK-editie ook dat een zevental atleten half of helemaal geblesseerd aan de start verscheen, terwijl in de kwalificatie-eisen toch de duidelijke eis van wedstrijdfitheid wordt vermeld. Roskam gaf aan – zoals na ieder seizoen – alle bevindingen grondig en kritisch te gaan evalueren. In 2020 worden de EK Atletiek – in een Olympisch jaar – in Parijs gehouden, en staat het geprogrammeerd ná Tokio.
Tekst Eric Roeske
Foto Erik van Leeuwen
( function ( $ ) {
addUserContentFilter = function () {
setTimeout( function () {
if ( 'function' === typeof um_load_user_content ) {
um_load_user_content( '89867', 'article-content', 'PRNT,DIGI', '' );
return true;
}
addUserContentFilter();
}, 10 );
};
addUserContentFilter();
}( jQuery ) );
Het bericht Nederland op de EK in Berlijn, een analyse verscheen eerst op Runner's World.
'Bij deze training kan je je niet blesseren en je houdt er geen spierpijn aan over'
Running.beEddy Planckaert geeft vijf redenen om naar de BinckBank Tour te kijken
Cycling.beDe Nederlandse 4×100 meter estafetteteams zijn wereldtop
Runner's WorldDe 4×100 meter estafettemannen en vrouwen wonnen in Berlijn op de slotavond respectievelijk brons en zilver.
De mannen deden het in een nieuw Nederlands record van 38.03, een verbetering van het record dat onlangs op 22 juli in Londen werd gevestigd door dezelfde vier sprinttoppers van Curaçao, die ook nog allemaal lid zijn van één en dezelfde club, Rotterdam Atletiek. De Britten wonnen de race in 37.80, Turkije, met 200 meter kampioen Guliyev als slotloper, pakten zilver in 37.98. De vrouwen waren ook supersnel met een tijd van 42.15, maar net iets langzamer dan de gouden race van 42.04 van de EK in Amsterdam in 2016.
Martina: ‘We hebben een goede vibe’
´We zijn allemaal jongens van Curaçao,´ glunderde Churandy Martina, die naast de Nederlandse vlag ook die van zijn geboorte-eiland om de schouders had. ´We hebben een goede vibe, trainen met elkaar en we weten wat we moeten doen. We hebben een medaille en een Nederlands record.’ Hensley Paulina vond dat het team de goede volgorde heeft gevonden. ´Chris (Garia, red.) is een goede starter, Churandy maakt snelheid op het rechte stuk, ik moet in de tweede bocht ervoor zorgen dat we goed in positie blijven en Taymir (Burnet, red.) kan het afmaken.´
Schippers: ‘Leuk om met deze meiden te strijden’
Dafne Schippers: ´Het was echt een ontzettend goede race. Alle wissels waren goed. Het is heel leuk om met deze meiden te strijden en ik vind het heel bijzonder dat een klein landje als Nederland gewoon zilver wint.´ Net als onlangs in Londen was Schippers startloopster: ´Ik heb veel wedstrijden in de Diamond League gedaan en minder kunnen trainen op de wissels. Dan is het wat veiliger om te starten, hoef je alleen maar het stokje over te geven.’
Sprint vormt basis voor Oranje successen
Beide teams zijn op onderdelen sinds vorig jaar iets gewijzigd. Churandy Martina en Dafne Schippers blijven natuurlijk de onbetwiste kopman en kopvrouw. Bij de mannen is nieuw de voormalig tophonkballer Chris Garia startloper. Garia verraste afgelopen winter al met een NK-titel op de 60 meter. Hensley Paulina blijft vaste kracht na tweede loper Martina, en Taymir Burnet lijkt nu definitief de rol van slotloper in het team te hebben opgeëist. Bij de vrouwen is Marije van Hunenstijn definitief doorgebroken en lijkt een vaste kracht te zijn geworden in het team. Het verbreken van de magische grens van 38 seconden bij de mannen en de 42 seconden bij de vrouwen lijkt nog slechts een kwestie van tijd.
Beide teams staan als een huis en hebben een hoge positie veroverd in de internationale ranglijsten. De Oranje mannen staan nu vierde, de vrouwen zelfs derde. De kanttekening dient daarbij geplaatst te worden dat 2018 een niet WK- en Olympisch jaar is waarin een aantal landen van wereldklasse op de sprint als Jamaica en de Verenigde Staten geen groot kampioenschap heeft zoals in Europa. Hoe dan ook blijkt dat in Nederland de sprint de basis vormt voor de Oranje successen. Maar liefst zes van de acht medailles van dit EK zijn behaald via sprintdisciplines.´
Tekst Eric Roeske
Foto Andy Astfalck
( function ( $ ) {
addUserContentFilter = function () {
setTimeout( function () {
if ( 'function' === typeof um_load_user_content ) {
um_load_user_content( '89861', 'article-content', 'PRNT,DIGI', '' );
return true;
}
addUserContentFilter();
}, 10 );
};
addUserContentFilter();
}( jQuery ) );
Het bericht De Nederlandse 4×100 meter estafetteteams zijn wereldtop verscheen eerst op Runner's World.
Goud voor Sifan Hassan
Runner's WorldOp de laatste avond van de EK Atletiek in Berlijn heeft Nederland dan toch zijn gouden medaille binnen. Sifan Hassan veroverde op eenvoudige wijze de titel op de 5000 meter.
De 25-jarige Hassan liep een slimme en tactische race en nam de laatste 800 meter resoluut de leiding. Alleen de Israëlische winnares van de 10.000 meter Salpeter bleef in het spoor van Hassan. Op 500 meter voor de finish leek het zelfs of Salpeter aan het afsprinten was. Hassan bleef op kop lopen en constateerde een ronde voor het einde plots dat ze alleen liep. De Israëlische dacht dat de finish op 4600 meter lag, was gezien en finishte als vierde (later werd ze ook nog eens gediskwalificeerd wegens een startfout, red.), ver achter Hassan, die met 14:46.12 ook nog eens een kampioenschapsrecord liep. En dat voor een race die, zoals gebruikelijk op een kampioenschap, rustig startte. Hassan bekroont hiermee een seizoen dat voor haar pas op 30 juni begon vanwege een knieblessure. Vanaf eind juni liet ze zien dat ze zich meer dan ooit kan meten met de absolute wereldtop. Startend met 1.59.35 op de 800 meter, liep ze twee weken later een fenomenale 5000 meter, resulterend in een Europees record van 14.22.34. De week daarna liep ze ook nog een mijl in een Nederlands record van 4.14.51. Na een hoogtestage in Sankt Moritz was Hassan volledig klaar voor ‘Berlijn’.
Hassan, na afloop van haar wedstrijd in Berlijn: ‘Dit was een geweldige race. Mijn plan was om op de laatste 800 meter mijn versnelling in te zetten. Ik deed wat mijn coach mij vertelde. In de laatste ronde zag ik Salpeter. En toen ze stopte, hoorde ik de mensen schreeuwen. Het was gek. Het winnen van deze gouden medaille is heel aangenaam. Ik hou van dit publiek, ze zijn geweldig.’
Hassans keuze voor Portland kwam ook nog kort ter sprake in de mixed zone. Ze ruilde Papendal bij Honoré Hoedt in voor Alberto Salazar, die Mo Farah, Galen Rupp en Matthew Centrowitz naar Olympisch goud loodste: ‘Ik heb de goede keuze gemaakt. Vorig jaar moest ik daar wennen en was alles nieuw. Nu voelt het heel goed daar.’ Haar topvorm van dit moment belooft nog veel goeds voor de rest van het seizoen, startend volgende week zaterdag in Birmingham, waar ze de 1500 meter loopt.
Tekst: Eric Roeske
Foto: Andy Astfalck
( function ( $ ) {
addUserContentFilter = function () {
setTimeout( function () {
if ( 'function' === typeof um_load_user_content ) {
um_load_user_content( '89853', 'article-content', 'PRNT,DIGI', '' );
return true;
}
addUserContentFilter();
}, 10 );
};
addUserContentFilter();
}( jQuery ) );
Het bericht Goud voor Sifan Hassan verscheen eerst op Runner's World.
Koen Naert verovert GOUD op EK marathon
Running.beKoen Naert, de sterkste én slimste op de marathon
Runner's WorldEen verrassende winnaar op een zonovergoten zondagochtend in Berlijn: de 28-jarige Koen Naert uit het West-Vlaamse Roeselare wint de marathon tijdens de EK Atletiek in 2.09.51.
De wijze waarop Naert wint spreekt tot de verbeelding: op 32 kilometer weglopen van je tegenstanders, voor het eerst van je leven onder de 2.10 finishen én daarmee bovendien een kampioenschapsrecord vestigen. Dat is wat je noemt geschiedenis schrijven.
Naert loopt al een tijdje mee in het internationale circuit. Aanvankelijk vooral op de baan op de 5000 en 10.000 meter en de cross, maar vanaf 2015 ligt met zijn focus op de marathon. In Berlijn loopt hij dat jaar al 2.10.31. In de prestigieuze marathon van New York van november vorig jaar streed hij net als Michel Butter vooraan mee om de prijzen. Achtste werd hij daar uiteindelijk. Dit jaar lag zijn focus volledig op de EK in Berlijn. En met succes. Hij is na Karel Lismont in 1971 pas de tweede Belg die de Europese titel pakt op de marathon. Naert was, tot hij fulltime prof werd in 2016, verpleegkundige in een brandwondencentrum.
Een blije maar ingetogen Naert na afloop: ‘Dit was alle opofferingen waard. Ik heb heel hard getraind om in deze warme omstandigheden te lopen. Iedere anderhalve kilometer goot ik water over mijn hoofd. Vandaag heeft niet alleen de sterkste, maar ook de slimste gewonnen.’
Achter Naert werd de Zwitser Tadesse Abraham tweede, met een tijd van 2.11.24; de Italiaan Yassine Rachik completeerde het podium in 2.12.09. Abdi Nageeye streed vanaf de start mee om de prijzen, liep een poos als vierde op jacht naar een podiumplaats, maar stapte na 37 kilometer uit met, naar verluidt, kramp en steken in de zij.
Bij de marathon voor vrouwen verstapte Andrea Deelstra zich en kreeg achillespeesklachten. De podiumkandidate stapte na 16 kilometer gedesillusioneerd uit. Ruth van der Meijden werd 18e in 2.35.44. Winnares werd, na een vlammende eindsprint, de Wit-Russische Volha Mazoeronak (2.26.22), vlak voor de Française Clémence Calvin (2.26.28)en de Tsjechische Eva Vrabcov (2.26.31).
België scoort voorlopig uitstekend op de Europese Kampioenschappen. Eerder veroverden zevenkampster Nafi Thiam en de Borlée Broers met wereldjuniorenkampioen Jonathan Sacoor op de 4×400 meter al goud, naast twee zilveren en één bronzen plak voor de Borlées. Nederland staat momenteel nog op vijf medailles: twee zilveren en drie bronzen, maar heeft op de slotavond nog serieuze kansen op de 4×100 meter estafettes en de 5000 meter vrouwen.
Tekst: Eric Roeske
Foto: Andy Astfalck
( function ( $ ) {
addUserContentFilter = function () {
setTimeout( function () {
if ( 'function' === typeof um_load_user_content ) {
um_load_user_content( '89841', 'article-content', 'PRNT,DIGI', '' );
return true;
}
addUserContentFilter();
}, 10 );
};
addUserContentFilter();
}( jQuery ) );
Het bericht Koen Naert, de sterkste én slimste op de marathon verscheen eerst op Runner's World.
Schippers wint zilver, Samuel stunt met brons
Runner's WorldEen breed lachende Dafne Schippers, een dolblije Jamile Samuel. Beide Nederlandse medaillewinnaressen op de 200 meter liepen samen met winnares Dina Asher-Smith hun ereronde na een zinderende finale.
Ook in de mixed zone, de interviewruimte voor de pers, overheerste de blijdschap. In de finale van de 200 meter zagen we een andere Schippers dan eerder dit seizoen: ze startte ontspannen en gooide pas bij het uitgaan van de bocht de turbo erop. Op dat moment lag Asher-Smith al een straatlengte voor en was Samuel ook goed onderweg. Schippers achterhaalde Samuel op het rechte stuk en pakte de zilveren medaille. Asher-Smith veroverde goud in een welhaast onnavolgbare 21.89, de beste wereldjaartijd, net als haar 10.85 op de 100 meter dit EK. Schippers liep op de 200 meter alleen sneller in 2015 (21.63) en in 2016 (21.86). Nu kwam ze tot 22.14, twee-tiende sneller dan haar beste race van dit seizoen. Samuel evenaarde haar persoonlijk record van 22.37 en stuntte met een bronzen plak.
Schippers: ‘Soms is zilver ook een gouden medaille’
Schippers over haar race: ,,De truc is om in de bocht veel ontspanning te gooien, en dan aanzetten bij het uitkomen van de bocht. Helaas was Asher-Smith net iets te ver weg. Als ik veel eerder was gegaan dan ga je heel erg stuk en dan verlies je nog meer. Dat is gewoon tactiek en ik denk dat ik mijn race wel heel goed tactisch heb neergezet. Ik merk dat ik iedere wedstrijd harder loop en ik heb nog een aantal wedstrijden te gaan. Ik moet hier nu tevreden mee zijn. Ze (Asher-Smith, red.) loopt gewoon heel hard, is ontzettend goed in vorm. Ik heb geen invloed op wat zij doet. Soms is zilver ook een gouden medaille. Ik heb mijn beste ik laten zien. Ook al heb ik geen goed voorseizoen gehad, zorg ik er toch altijd weer voor dat ik er sta als het moet. Ik denk dat dit een mooie bekroning is. Ik weet zeker dat ik weer terug kom met zulke tijden, alleen moet ik daar blijkbaar geduld voor hebben. Race voor race steeds beter gaan lopen.’
Samuel: ‘Is this real?’
Een dolblije Samuel: ‘Als ik een goede race wil neerzetten, dan moet ik gewoon hard openen, maar ik moest niet overhaast lopen. Jagen op Kambundji (de Zwitserse die zowel op de 100 als 200 meter als vierde eindigde, red.). Ik hoor nu dat ik na de bocht tweede lag, vóór Dafne zelfs. Op de laatste vijftig meter dacht ik: oh nee, waar gaan mijn knieën naar toe, doorlopen doorlopen. Ik voelde Kambundji in mijn zij en toen ik over de finish kwam dacht ik dat het gelukt was, maar ik wist het niet zeker. Op het scherm zag ik toen dat ik derde was. Toen kwamen de tranen. Ik was zo blij. Dafne gaf me een knuffel en toen was het van “Is this real?”.’
Samuel en Schippers lopen al meer dan 10 jaar tegen elkaar. In februari 2008 tijdens de NK Indoor in Gent versloeg Samuel Schippers op zowel de 60 meter vlak als op de 60 meter horden. Ze waren toen allebei 15 jaar. Daarna won Schippers vrijwel alle onderlinge duels. Inmiddels zijn ze 26 en lopen ze nog steeds tegen elkaar. Morgen komen ze nog in actie op de 4×100 meter estafette. Samen verdedigen ze hun EK-titel van Amsterdam 2016. Samen op weg naar nóg een medaille. Schippers mist in Berlijn nog die ene kleur, een gouden.
Tekst: Eric Roeske
Foto: Erik van Leeuwen
( function ( $ ) {
addUserContentFilter = function () {
setTimeout( function () {
if ( 'function' === typeof um_load_user_content ) {
um_load_user_content( '89825', 'article-content', 'PRNT,DIGI', '' );
return true;
}
addUserContentFilter();
}, 10 );
};
addUserContentFilter();
}( jQuery ) );
Het bericht Schippers wint zilver, Samuel stunt met brons verscheen eerst op Runner's World.
Doorgaan, doorgaan, doorgaan
Runner's WorldZaterdagavond 11 augustus 2018, 20.12 uur, primetime voor topatlete Lisanne de Witte.
De finale van de 400 meter. Met zeven andere loopsters, waaronder landgenote Madiea Ghafoor, treedt De Witte aan voor een loodzware taak: een EK-medaille veroveren op een onvoorspelbare afstand, de 400 meter. De ene keer loop je ‘m als het ware fluitend, de andere keer verzuur je en strompel je over de finish. Een loterij bovendien, omdat er vooraf, op papier, een verschil van slechts 29/100e seconde bestaat tussen loopster één en loopster acht. De Witte start in baan 2, de Poolse Swiety ervóór en weer daarvoor de Griekse Belimpasaki. Ghafoor start helemaal aan de buitenkant, in baan 8. De Griekse gaat als een raket van start, maar dat hebben er wel meer gedaan, om dat later te bezuren. Na 300 meter worden de kaarten immers pas geschud.
De Poolse achterhaalt de Griekse vlak voor de streep. De Witte pakt brons. Onnavolgbare tijden: Swiety 50.41, Belimpasaki 50.45 en De Witte 50,77, een Nederlands record. Na Tilly van der Zwaard, in 1962, bovendien pas de tweede Nederlandse vrouw die een EK-medaille verovert op de 400 meter.
Een opvallend frisse Lisanne de Witte na afloop: ‘Ik wist dat Swiety één van de grootste concurrenten zou zijn. Ze zat gelukkig een baan naast me en dat was wel echt goed voor mij. Ik dacht: ik moet echt met haar mee. Na 200 meter dacht ik: doorgaan, doorgaan, doorgaan, blijven pushen. Op de laatste vijftig meter was ik zo bezig met mijn benen optillen, ik kon gewoon niet meer. En dat klopt ook wel als je kijkt naar mijn tijd, mijn snelste race ooit. Pas op de finish wist ik dat ik brons had.’
Madiea Ghafoor strandde gedesillusioneerd als achtste in 51.57. Een volgende keer kan het allemaal weer anders zijn. Dat is de 400 meter.
Tekst: Eric Roeske
Foto: Andy Astfalck
( function ( $ ) {
addUserContentFilter = function () {
setTimeout( function () {
if ( 'function' === typeof um_load_user_content ) {
um_load_user_content( '89813', 'article-content', 'PRNT,DIGI', '' );
return true;
}
addUserContentFilter();
}, 10 );
};
addUserContentFilter();
}( jQuery ) );
Het bericht Doorgaan, doorgaan, doorgaan verscheen eerst op Runner's World.