Onze bloggende atleten
29/08 crosstriathlon Renkum (NL)
Troy en Frank KiverynNogal laat viel hun oog op deze wedstrijd en leek hen een leuke om mee te doen. Afstanden 1000/30MTB/10. Frank is op dit moment hard aan het trainen voor een halve in Spanje dus de conditie mag goed zijn, en ja een top uitslag.
Klik hier voor een filmke van deze race. Frank komt er regelmatig in voor met zijn Belgisch pakje. Met dank aan de vrouw van Joeri voor deze toffe film.
Hoe was de race?
super, alles ging goed. De benen voelden goed aan en Frank kon steeds zijn tempo houden. Frank was echt tevreden.
Algemeen 5de en eerste veteraan
Uitslag:
Nu verder trainen en op 11 oktober zit Frank voor een week in Spanje voor een halve triathlon in Empuriabrava. Frank ziet er echt naar uit.
30/08 BK 1/8 open triathlon Chievres
Troy en Frank KiverynTroy startte in de zwaarste reeks van het seizoen. Een BK tussen de grote mannen. Troy zijn trainer wilde dat hij hier meedeed om ervaring op te doen. De behaalde plaats speelde geen rol. Gewoon starten en alles geven.
Juist een warme dag + 30° dus dat werd afzien. Zoals verwacht was het zwemmen goed. Met de eersten uit het water maar dan de fiets op. Hier gaat het hard, zoals verwacht mocht Troy lossen. Volledig kapot nog lopen. Gewoon uitdoen want echt lopen lukte niet meer. Algemeen pas 36ste maar dit was niet belangrijk.
Nu weet Troy en zijn trainer waar ze deze winter mogen aan werken. Volgend jaar weer een jaartje sterker.
Klik hier voor het verslag van Hans Cleemput met als titel "Heemeryck dient jonkies van antwoord".
22 – 23 augustus, jeugdtriathlon Weiswampach ( Lux )
Troy en Frank KiverynTof, nu weekendje naar Luxemburg. Wat een omgeving, waauw. Met de tent op een camping. Vrijdag tegen de middag waren we er. Zo konden we het parkoers eens verkennen.
Weer met een mooi deelnemers veld Jeugd A & Juniors. Troy kwam als eerste uit het water. Het zwemmen gaat heel goed de laatste tijd. Troy heeft enkele stappen vooruit gezet. Eerst beginnen fietsen maar dan die eerste klim. Hij kwam boven en er schoot een kramp in zijn hamstrings. Even stoppen, stretchen, maar het hielp niet. Rustig verder gefietst en de trainer zei van best te stoppen. Zonde maar ook dat is sport, een DNF dus.
Daarna goed los gebold. Een massage en voelde al veel beter. Op zondag was er ook een jogging van 5 km dus er werd beslist hier te starten. Terug goed opgewarmd en nu nergens last van. Troy won deze wedstrijd. De forme is zeker goed.
uitslag:
De zon van Zell-am-See
Kris Van Echelpoel Het voorbije Ironman 70.3 weekend in Zell-am-see kleurde helemaal BrTC-geel met 4 kids, 8 deelnames aan de 70.3, 2 kwalificanten aan het WK 70.3, een vliegende reporter zonder moto, en veel supporters. Tijdens de parcoursverkenningen voelde ik al voor het weekend dat ik nog in behoorlijke conditie zat en er tevens echt nog eens zin in had. Mijn ouwe getrouwe Koga had nooit gedacht een Ironman-ervaring mee te maken, maar door de inmiddels bekende TT-diefstal een maand geleden was er geen andere optie. Hij bracht het er echter prima van af. Door de warmte en drukke voorbereiding waren we er jammer genoeg niet in geslaagd om voor onze kids te gaan supporteren, maar op de 'pasta'-party was er eindelijk verbroedering in de BrTC gelederen. De bike check-in en andere voorbereidingen verliepen prima ondanks de hitte en er heerste een gezellige stress in de vooravond van de wedstrijd. Deze uitte zich in het BrTC-huis vooral in flauwe moppen, kilo's geschoren beenhaar en één wiebelende voet. Ik startte zaterdag in de laatste wave om 7u15 samen met Steve. In het mooie weer en rustige water voelde ik me onmiddellijk goed en voor één keer kwam ik eens niet misselijk maar vol energie uit het water, wel pas na 35 minuten. Straks meer analyse omtrent die toch eerder trage tijd ...
De wissel verliep prima en ik kon in de achtervolging gaan op de andere BrTC-ers uit voorgaande waves. De eerste 25km tot aan de klim kon ik de gas stevig opendraaien, en massa's andere atleten inhalen (38km/u avg), doch geen BrTC-er te zien ... Op de flanken van de Hochkönig voelde mijn Koga met triple-verzet zit als een vis in het water en ik kon honderden deelnemers voorbij steken, en plots toch een geel vestje! Het was Peter Philips op weg naar een bijzonder knappe prestatie na ziekte begin dit jaar. De laatste 2 km van de klim volgden aan 14% gemiddeld stijgingspercentage. Niet echt in mijn voordeel maar ik bleef toch vooral mensen inhalen.
Op de top was het ergste van de rit voorbij (18km/u avg geklommen) en ik kon me in de afdaling smijten. Mijn valpartij onlangs bezorgde me echter nog te veel schrik om hard door de eerste technische passage te gaan met een vijftal stevige bochten. In de lange brede afdaling nadien, zette ik alle zeilen bij maar met mijn relatief klein verzet vooraan kon ik de TT-machines daar niet bijhouden. Na 70km passeerde ik terug in Zell-am-See door de enthousiaste menigte, me afvragend waar al die andere BrTC hardrijders ergens zaten. Enkele minuten later kwam ik op een parallel stuk Yves en Pit tegen. Zij waren 10 minuten voor mij vertrokken en hingen momenteel nog een 4-5tal minuten voor. De laatste 15km langs Kaprun waren nog best pittig en ik besloot me dan ook koest te houden in een groep atleten met wie ik al een uur haasje over zat te spelen.
Bij het ingaan van de wissel sprak ik nog kort met Pit die zo goed als klaar was om aan zijn loopnummer te beginnen. Ik vertrok uiteindelijk 1 minuut later na het ledigen van mijn 2e drinkbus met ORS. Ik had trouwens voor de eerste keer mijn fietsproef op gelletjes gedaan ipv powerbars. Dat ging vlekkeloos zonder maag/darmklachten maar ik vrees wel dat ik iets te weinig sportdrank bij had gedronken aangezien ik wat honger kreeg. Ik maakte me geen zorgen over de opgekomen hitte (+30gr) bij de start van het lopen omdat het parcours 'zo goed als volledig in de schaduw zou liggen'. De aandachtige lezer heeft hier reeds het gebruik van aanhalingstekens kunnen onderscheiden. Ik begon stevig aan 4'40" per kilometer, passeerde de enthousiaste supporters, en had Pit te pakken na 4 kilometer. Yves, Raf en Anna liepen allemaal enkele minuten voor mij, maar ruim minder dan de tijd die ze voor me gestart waren. Enkel met Mirco was het op dat moment heel spannend. Ik rekende eventjes uit dat ik normaal tussen de 5u15 en 5u20 zou moeten finishen, met wat licht verval ingecalculeerd ... Ook de drie puntjes in bovenstaande zin beloven niet veel goeds. Na 6km kwamen we op een stuk vals plat waar de zon ineens vrij spel had en geen zuchtje wind voor handen was. Ik maakte kennis met het medisch begrip 'zonneslag' en viel plots van boven de 12km/u terug op slenteren. Het was alsof een losgeslagen vliegenmepper op mijn hoofd was terecht gekomen en ik begon volledig te oververhitten. Ik zag aan de overkant Raf, Anna en Yves nog lopen terwijl Pit me opnieuw inhaalde. Na de helling had ik gelukkig even tijd om me te verfrissen aan de bevoorrading en ik kon me wat herpakken op de afdaling nadien. Ik had echter al wel enkele minuten verloren en het goede gevoel was weg. Na de eerste ronde herstelde ik een beetje in Zell-centrum waar er wat schaduw was en vooral een briesje door de straten blies. De aanvang van de tweede ronde luidde echter een nieuw moment van oververhitting in en ik heb tot na het stuk vals plat (km 16-17) enkele malen rustig moeten stappen om te bekomen. Op de terugweg naar Zell verbeterde mijn toestand opnieuw en ik stak nog het gras over voor een high five met de The Great Van Gysel die gelukkig de bike-cutoff had gehaald en nog kon beginnen lopen. De laatste 3km heb ik dan toch nog maar alles uit het oververhitte lichaam gehaald om uiteindelijk te finishen in 5u32. Waar ik na 7km lopen nog in een clash zat met Mirco voor de 5u15, moest ik op het einde alles uit de kast halen om me tussen de andere BrTC-kleppers te nestelen in de eindstand. Uiteindelijk heb ik de rest van de dag doorgebracht onder koude douches en rustend op bed. Gelukkig was ik er zondag zo goed als volledig door om te kunnen supporteren voor Vanessa en Kilian, en met het nodige relativeringsvermogen de laatste 10km van mijn wedstrijd te verwerken. Dit laatste vooral door de aanwezigheid van de andere BrTC helden en supporters. Wat hebben we uiteindelijk geleerd:
Het staat zo goed als vast dat ik een jubileum ga vieren op 21 mei 2016, en een loterij ga meedoen eind oktober dit jaar. Komt er geen winnend lootje uit de trekking, dan zal Embrun niet het eerst gedachte alternatief worden. We zien dan wel na mei hoe het staat met de motivatie en zin.
Binnen 14 dagen vertrekken we naar Mallorca voor Vanessa haar eerste volledige Ironman. Ik heb er nog 4 dagen een fiets gehuurd om nog wat mee het parcours te gaan verkennen. Ook de loopschoenen gaan mee omdat ik toch best wel wat zin heb om het winterseizoen alvast goed in te zetten. Daarna zullen de 10M en halve marathons weer snel op elkaar volgen.
De wissel verliep prima en ik kon in de achtervolging gaan op de andere BrTC-ers uit voorgaande waves. De eerste 25km tot aan de klim kon ik de gas stevig opendraaien, en massa's andere atleten inhalen (38km/u avg), doch geen BrTC-er te zien ... Op de flanken van de Hochkönig voelde mijn Koga met triple-verzet zit als een vis in het water en ik kon honderden deelnemers voorbij steken, en plots toch een geel vestje! Het was Peter Philips op weg naar een bijzonder knappe prestatie na ziekte begin dit jaar. De laatste 2 km van de klim volgden aan 14% gemiddeld stijgingspercentage. Niet echt in mijn voordeel maar ik bleef toch vooral mensen inhalen.
Op de top was het ergste van de rit voorbij (18km/u avg geklommen) en ik kon me in de afdaling smijten. Mijn valpartij onlangs bezorgde me echter nog te veel schrik om hard door de eerste technische passage te gaan met een vijftal stevige bochten. In de lange brede afdaling nadien, zette ik alle zeilen bij maar met mijn relatief klein verzet vooraan kon ik de TT-machines daar niet bijhouden. Na 70km passeerde ik terug in Zell-am-See door de enthousiaste menigte, me afvragend waar al die andere BrTC hardrijders ergens zaten. Enkele minuten later kwam ik op een parallel stuk Yves en Pit tegen. Zij waren 10 minuten voor mij vertrokken en hingen momenteel nog een 4-5tal minuten voor. De laatste 15km langs Kaprun waren nog best pittig en ik besloot me dan ook koest te houden in een groep atleten met wie ik al een uur haasje over zat te spelen.
Bij het ingaan van de wissel sprak ik nog kort met Pit die zo goed als klaar was om aan zijn loopnummer te beginnen. Ik vertrok uiteindelijk 1 minuut later na het ledigen van mijn 2e drinkbus met ORS. Ik had trouwens voor de eerste keer mijn fietsproef op gelletjes gedaan ipv powerbars. Dat ging vlekkeloos zonder maag/darmklachten maar ik vrees wel dat ik iets te weinig sportdrank bij had gedronken aangezien ik wat honger kreeg. Ik maakte me geen zorgen over de opgekomen hitte (+30gr) bij de start van het lopen omdat het parcours 'zo goed als volledig in de schaduw zou liggen'. De aandachtige lezer heeft hier reeds het gebruik van aanhalingstekens kunnen onderscheiden. Ik begon stevig aan 4'40" per kilometer, passeerde de enthousiaste supporters, en had Pit te pakken na 4 kilometer. Yves, Raf en Anna liepen allemaal enkele minuten voor mij, maar ruim minder dan de tijd die ze voor me gestart waren. Enkel met Mirco was het op dat moment heel spannend. Ik rekende eventjes uit dat ik normaal tussen de 5u15 en 5u20 zou moeten finishen, met wat licht verval ingecalculeerd ... Ook de drie puntjes in bovenstaande zin beloven niet veel goeds. Na 6km kwamen we op een stuk vals plat waar de zon ineens vrij spel had en geen zuchtje wind voor handen was. Ik maakte kennis met het medisch begrip 'zonneslag' en viel plots van boven de 12km/u terug op slenteren. Het was alsof een losgeslagen vliegenmepper op mijn hoofd was terecht gekomen en ik begon volledig te oververhitten. Ik zag aan de overkant Raf, Anna en Yves nog lopen terwijl Pit me opnieuw inhaalde. Na de helling had ik gelukkig even tijd om me te verfrissen aan de bevoorrading en ik kon me wat herpakken op de afdaling nadien. Ik had echter al wel enkele minuten verloren en het goede gevoel was weg. Na de eerste ronde herstelde ik een beetje in Zell-centrum waar er wat schaduw was en vooral een briesje door de straten blies. De aanvang van de tweede ronde luidde echter een nieuw moment van oververhitting in en ik heb tot na het stuk vals plat (km 16-17) enkele malen rustig moeten stappen om te bekomen. Op de terugweg naar Zell verbeterde mijn toestand opnieuw en ik stak nog het gras over voor een high five met de The Great Van Gysel die gelukkig de bike-cutoff had gehaald en nog kon beginnen lopen. De laatste 3km heb ik dan toch nog maar alles uit het oververhitte lichaam gehaald om uiteindelijk te finishen in 5u32. Waar ik na 7km lopen nog in een clash zat met Mirco voor de 5u15, moest ik op het einde alles uit de kast halen om me tussen de andere BrTC-kleppers te nestelen in de eindstand. Uiteindelijk heb ik de rest van de dag doorgebracht onder koude douches en rustend op bed. Gelukkig was ik er zondag zo goed als volledig door om te kunnen supporteren voor Vanessa en Kilian, en met het nodige relativeringsvermogen de laatste 10km van mijn wedstrijd te verwerken. Dit laatste vooral door de aanwezigheid van de andere BrTC helden en supporters. Wat hebben we uiteindelijk geleerd:
- De conditie was nog zeer goed. Tijdens het zwemmen was mijn gemiddelde hartslag slechts 118 wat dus wil zeggen dat ik (weer) in sleep modus ben gesukkeld. Het zwemmen voelde zo wel goed aan maar ik had me veel te veel ingehouden om wat deftige snelheid te maken. Een 32-33 minuten mag normaal geen probleem zijn. Het fietsen was goed, met voldoende reserve, al had ik waarschijnlijk iets te weinig gedronken. Ook tijdens het lopen was de conditie en snelheid eigenlijk goed tot de zon de controle overnam.
- Ik kan gewoon niet tegen de hitte (+30gr) indien er geen zeelucht of briesje aanwezig is. Dat is al veel gebleken en zal altijd zo blijven, hoe goed de conditie ook is. Dit is een vaststelling die me ook de knoop doet doorhakken om niet voor de Embrunman te gaan in 2016 wegens grote kans op gelijkaardige hitte.
- BrTC-ers kunnen verdorie hard fietsen.
- Mits af en toe wat persoonlijke quality time time, is het supergezellig om met een aantal gelijkgestemde zielen de dagen voor een wedstrijd door te brengen.
- R. Antwerp FC - Patro Maasmechelen 2-0
Het staat zo goed als vast dat ik een jubileum ga vieren op 21 mei 2016, en een loterij ga meedoen eind oktober dit jaar. Komt er geen winnend lootje uit de trekking, dan zal Embrun niet het eerst gedachte alternatief worden. We zien dan wel na mei hoe het staat met de motivatie en zin.
Binnen 14 dagen vertrekken we naar Mallorca voor Vanessa haar eerste volledige Ironman. Ik heb er nog 4 dagen een fiets gehuurd om nog wat mee het parcours te gaan verkennen. Ook de loopschoenen gaan mee omdat ik toch best wel wat zin heb om het winterseizoen alvast goed in te zetten. Daarna zullen de 10M en halve marathons weer snel op elkaar volgen.
Bijna op weg naar Zell-am-See
Kris Van Echelpoel Komende woensdag zakken we af naar Zell-am-See voor de Ironman 70.3 zaterdag (ikzelf) en het WK Ironman 70.3 zondag (Vanessa). Ik had vorige week de Canyon tijdritfiets van Mirco volledig in orde gemaakt voor een trainingsweekendje in de Eifel. Na 60km heb ik het fietsen echter moeten laten voor wat het was. Op de rechte stukken en klimmen kon ik al redelijk uit de voeten met de fiets maar in de bochten en afdaling miste ik voldoende controle. We merkten ook al snel dat er een serieuze slag in mijn nieuw Zipp achterwiel zat die de veiligheid niet echt bevorderde. Die slag moet er zijn ingekomen in Maastricht en was waarschijnlijk de hoofdreden waarom ik toen na 50-60km zoveel problemen had om mijn tempo te houden. Het was ook een risico om te vertrekken met spiksplinternieuwe wielen, maar veel keuze had k niet na de diefstal van mijn TT-fiets. Ondertussen heb ik de spaken allemaal goed nagekeken en opgespannen. In de Eifel heb ik dan maar wat meer gelopen en gezwommen uiteindelijk (en gerust). De conclusie was vorige week dat ik dus Zell nog zal meedoen met de Koga trainingsfiets, uitgerust met een opzetstuur. In september/oktober zal ik dan de Canyon opnieuw onder handen nemen en beter op mijn maat afstellen met een nieuw Cobb zadel en vooral een kortere stuurpen. Dan kan ik de ganse winter op de rollen rijden en komt het waarschijnlijk wel in orde om volgend jaar comfortabel met die TT-fiets te rijden. Daarna zien we weer al of we nog investeren in nieuw materiaal. Met het oog op Zell heb ik deze week nog eens stevig doorgetraind. 2 zwemtrainingen, meer dan 60km gelopen aan verschillende snelheden/hartslagen en nog een fietstocht van 110km met de Koga door de polders. Die laatste tocht is me wel wat minder bekomen achteraf. Het constant wisselen van fiets de laatste maand had zijn effect op de benen en ik had ook onvoldoende gedronken/gegeten denk ik. Bovendien hadden we ook echt serieus gas gegeven. Nu is het vooral hopen op de supercompensatie om er een mooie wedstrijd van te kunnen maken in Zell. Ik heb me er mentaal wel op ingesteld dat Zell niet dient om mijn seizoen 'goed te maken'. Uiteindelijk was ik zeer tevreden na die verschrikkelijk zware editie van de Ironman Lanzarote, en Maastricht is vooral door de inmiddels gekende heirkracht in het water gevallen. Ik ga Zell dus aanvatten met het plan alles te geven om te zien waar we momenteel staan, en te ontdekken waar we deze winter op moeten focussen. Alleen hopen dat maag en darmen overeind blijven. Nog even een overzicht van de deelnemende BrTC-ers in Zell. Alles zal weer te volgen zijn via de Iron Mobile app en de online tracker: http://www.ironman.com/triathlon/coverage/athlete-tracker.aspx#axzz3jilVKO5R Zaterdag:227 - Mirco Van Driessche - start 6u40883 - Anna Bertona - start 6u451268 - Raf 'The Missile' Van Look - start 7u001384 - Peter Philips - start 7u001562 - Yves Segers - start 7u051579 - Peter 'Pit' Van Meel - start 7u051875 - Steve Van Gysel - start 7u152210 - Kris Van Echelpoel - start 7u15 Zondag:1947 - Vanessa Cuyvers - start om 11u542713 - Kilian Hendrickx - start om 11u15
Het seizoen gemotiveerd afsluiten ...
Kris Van Echelpoel Tem 15 juli was het allemaal zo goed dit jaar: een geweldige halve marathon in Francorchamps, een stevige stage in Benicasim, een geslaagde fietstocht naar Bastogne, een tof BK ploegentriatlon, een heroïsche Ironman Lanzarote, en een degelijke voorbereiding op de Ironman van Maastricht.
Maar de 2 laatste weken van juli ging het fysiek en mentaal mis: stomme valpartij met meerdere hechtingen, een maagontsteking, last van de warmte, en een bende nozems die mijn TT-fiets stelen en auto beschadigen een dag voor de Ironman van Maastricht.
En toen was het even op. Met de Ironman 70.3 van Zell-am-See nog in het verschiet, blijft het een dagelijks worstelen tussen niks doen en toch maar gaan trainen. Mijn gewicht zit anders historisch laag maar toch moet ik me elke keer opnieuw blijven motiveren. De laatste week is het dagelijks al gelukt om mezelf buiten te krijgen: de 2 zwemtrainingen gingen zeker aardig, en zowel de lange duurloop als de intervalletjes waren niet slecht. Ondertussen staat de TT-fiets (in bruikleen van Mirco) al redelijk afgesteld en ben ik bezig met de proefritjes. In se is er dus momenteel niks om over te piekeren richting Zell.
Het blijft echter wrang nasmaken dat ik mijn uitdagend seizoen niet heb kunnen uitvoeren zoals ik had gehoopt, en dat vooral door externe factoren die mijn lichaam en geest hebben vermoeid. Ik heb het er moeilijk mee dat Zell-am-See een geslaagde afsluiter zal moeten worden. Als ik de komende weken kan blijven doortrainen, wordt die wedstrijd zeker niet onaardig, maar de voldoening zal waarschijnlijk minder zijn met het Maastricht-fiasco in mijn achterhoofd. Dat speelt ook mee in de 'instabiele' motivatie in de aanloop er naartoe.
Ik ga na Zell-am-See heel snel moeten beslissen om eventueel nog iets extra aan het seizoen toe te voegen, of alles te zetten op een grote uitdaging in 2016. In september en oktober zijn er nog genoeg sportieve evenementen. Ik wil gewoon zeker zijn dat ik eind september in Mallorca goed gemutst kan supporteren voor Vanessa en de clubgenoten op de Ironman, en dat ik er niet zelf sta met in het achterhoofd dat ik eind juli niet hebben kunnen doen wat ik wilde doen. In principe zou ik na de Ironman wedstrijden van Lanzarote en Maastricht, rustig voor de fun hebben uitgebold naar Zell om daarna in winterslaap te gaan. Nu moet ik in Zell proberen er nog iets uit te halen, wetende dat dat nooit het geplande plezier van die 5e Ironman zal kunnen vervangen.
Maar de 2 laatste weken van juli ging het fysiek en mentaal mis: stomme valpartij met meerdere hechtingen, een maagontsteking, last van de warmte, en een bende nozems die mijn TT-fiets stelen en auto beschadigen een dag voor de Ironman van Maastricht.
En toen was het even op. Met de Ironman 70.3 van Zell-am-See nog in het verschiet, blijft het een dagelijks worstelen tussen niks doen en toch maar gaan trainen. Mijn gewicht zit anders historisch laag maar toch moet ik me elke keer opnieuw blijven motiveren. De laatste week is het dagelijks al gelukt om mezelf buiten te krijgen: de 2 zwemtrainingen gingen zeker aardig, en zowel de lange duurloop als de intervalletjes waren niet slecht. Ondertussen staat de TT-fiets (in bruikleen van Mirco) al redelijk afgesteld en ben ik bezig met de proefritjes. In se is er dus momenteel niks om over te piekeren richting Zell.
Het blijft echter wrang nasmaken dat ik mijn uitdagend seizoen niet heb kunnen uitvoeren zoals ik had gehoopt, en dat vooral door externe factoren die mijn lichaam en geest hebben vermoeid. Ik heb het er moeilijk mee dat Zell-am-See een geslaagde afsluiter zal moeten worden. Als ik de komende weken kan blijven doortrainen, wordt die wedstrijd zeker niet onaardig, maar de voldoening zal waarschijnlijk minder zijn met het Maastricht-fiasco in mijn achterhoofd. Dat speelt ook mee in de 'instabiele' motivatie in de aanloop er naartoe.
Ik ga na Zell-am-See heel snel moeten beslissen om eventueel nog iets extra aan het seizoen toe te voegen, of alles te zetten op een grote uitdaging in 2016. In september en oktober zijn er nog genoeg sportieve evenementen. Ik wil gewoon zeker zijn dat ik eind september in Mallorca goed gemutst kan supporteren voor Vanessa en de clubgenoten op de Ironman, en dat ik er niet zelf sta met in het achterhoofd dat ik eind juli niet hebben kunnen doen wat ik wilde doen. In principe zou ik na de Ironman wedstrijden van Lanzarote en Maastricht, rustig voor de fun hebben uitgebold naar Zell om daarna in winterslaap te gaan. Nu moet ik in Zell proberen er nog iets uit te halen, wetende dat dat nooit het geplande plezier van die 5e Ironman zal kunnen vervangen.
Zaterdag 8 augustus - Cross triathlon 'La Gileppe'
Troy en Frank Kiveryn
Awel Frank heeft enkele jaren geleden deze al eens meegedaan en vond dit de mooiste crosstriathlon van Belgie. Lac de La Gileppe is een super locatie voor zo een evenement. Dus dit jaar stond hij terug op zijn agenda. De voorbereiding was goed en hij was er klaar voor :-)
Afstand : 500 / 20MTB / 6
's morgens om 9h30 vertrokken naar ginder. Dit is toch 140km rijden en Frank is graag op tijd op een wedstrijd. Alles rustig aan. Nummer afhalen. Klaarmaken. Eens losrijden. Materiaal in de wisselzone zetten. Klaar voor de race. De weken ervoor was het goed weer. Frank had al twee mooie toertochten meegedaan. Steeds poederdroog. Ideaal. Voelde zich goed. Daar aangekomen. Oei het had hier toch serieus geregend die nacht :-( Had Frank niet verwacht. Terug door de modder ploeteren. Het is voor iedereen maar had het liever anders gezien. Het goeie was, yes zwemmen met wetsuit :-) Met iets meer dan 160 man het water in voor 500m zwemmen. Het ging goed en kwam als 12de uit het water. Maar eerst 400m een helling op naar de fiets. Amai zijn benen. Waauw de wisselzone stond nog vol. Nu 20km mountainbiken. 2 rondjes. Wel een toffe ronde. Alles wat een mountainbike wedstrijd moet zijn. Ging het goed? kopje zij harder, benen zeggen neen :-) Frank haalde er enkele in en er kwamen me ook enkele voorbij. Meestal jonge gasten ;-) Eén maal eens goed onderuit gegaan. Tja wat risico's nemen. Nu wat vel kwijt en een dikke knie. Als 16de de wisselzone binnen. Nu weg voor 6 km trail run. Hier ook weer een mooie ronde. Eén redelijke klim maar voor de rest goed te lopen. Ging nog redelijk goed en kwam mooi als 15de binnen. Dat had Frank echt niet verwacht zo vroeg binnen te zijn. Dus de conditie zal goed zijn. Het iets hardere trainen wordt toch beloond :-) Dan afwachten hoeveelste veteraan H40 en yes 3de. Podium. Olleeee. Als Frank achteraf de uitslag bekeek hing de top 3 H40 wel kort bijeen.
Klik hier voor de Uitslag!
Gastbijdrage - De avonturen van Hans op de halve triatlon van Eupen
Kris Van Echelpoel Elk zichzelf respecterend blog doet tegenwoordig wel eens beroep op gastbloggers. Dat van Kris is uiteraard geen uitzondering, vandaar deze gastbijdrage van mezelve.
Voor zij die mij niet kennen, ik ben Hans. 29, getrouwd, papa van twee dochters (3 jaar en 15 maanden), osteopaat, docent en triatleet. In die volgorde (niet onbelangrijk).
Na een pijnlijke confrontatie met mijn fysieke paraatheid door mijn broers in de Sterke Peer triowedstrijd van 2013, besloot ik dat daar dringend iets aan moest gedaan worden. Sindsdien train ik onder de begeleiding van Kris en heb ik vooral plezier gevonden in het iets langere werk van de halve triatlon. Na een hele zware ervaring in Terheijden, waar de onverwachte warmte me serieus parten speelde, beslisten we samen om de halve van Eupen nog aan het programma toe te voegen.
Het ondertussen beruchte verkenningsritje waarin Kris wat Eupens asfalt verzamelde, was mijn eerste kennismaking met het fietsparcours. Volgens de ervaren rotten peanuts vergeleken met de jaren ervoor, voor mij toch echt wel zwaar genoeg. Achteraf gezien was het misschien een geluk dat onze geplande verkenning van het loopparcours door de elleboog van Kris gedwarsboomd werd. Gelukkig kon ik op zaterdag voor de wedstrijd het parcours nog een keertje fietsen en dat stemde me toch iets geruster. Zwaar zou het zeker worden, maar mits voldoende doseren zou ik het wel overleven.
Na een behoorlijke nacht in de jeugdherberg van Malmedy, een vlotte voorbereiding ter plaatse dankzij m’n twee broers/soigneurs en de nodige fijne babbeltjes met de clubgenoten mochten we het water in. Geen straf zo bleek, want rond 10u was het zonnetje al danig van de partij en dan loopt de temperatuur in zo’n wetsuit snel op. Even genieten van het knappe uitzicht op de barrage, op de tonen van The Conquest of Paradise nog een paar keer diep ademen en dan was ik vertrokken voor een kleine 6u amusement.
Ondanks een klein akkefietje met mijn zwembril halverwege ging het zwemmen me goed af. Direct een goed ritme te pakken en ruimte om te zwemmen. Na de 2de bocht van 90° kwam er een hele hoop atleten 15m links van mij te liggen, waardoor ik even in de war was over te volgen richting, maar na een keer of 3 controleren was ik toch overtuigd van mijn eigen gelijk. En terecht :-). Na 34’49 stapte ik als 132ste uit het water en mocht ik aan de korte steile klim naar de wisselzone beginnen. Na een rustige wissel met het nodige zwalpen door wat duizeligheid kon ik de fiets op om aan het stevige fietsparcours met iets meer dan 1000 hoogtemeters te beginnen. Doseren zou daarin het codewoord worden.
Ik ben er ondertussen al aan gewend dat ik door mijn redelijk zwemniveau in verhouding tot m’n fietsniveau door behoorlijk wat volk voorbij geknald wordt. Ik trek me er ondertussen niet teveel meer van aan, maar rijd m’n eigen wedstrijd. Halverwege de eerste ronde kan ik aanpikken bij een dame die (naar mijn aanvoelen op dat moment) een tempo rijdt dat ik kan volgen. Bij de tweede beklimming van het lange vals plat in het parcours werd echter duidelijk dat dat geen optie zou zijn voor de resterende 55km. Dus maar terug een eigen tempo zoeken. Ik speelde een tijd haasje-over met een rasta-atleet die net voor mij uit het water kwam en ongeveer mijn fietsniveau had, dacht eraan om voldoende te eten en begon me mentaal voor te bereiden op de laatste fietsronde, die nog stevig zou worden. Het lang stuk vals plat leek te blijven duren, recupereren op datzelfde stuk terug bergaf was ook niet echt nog een optie en de benen begonnen pijn te doen in de beklimmingen.
Na 2u57 fietsen kwam ik terug de wisselzone binnen. Er hingen al behoorlijk veel fietsen op de haak, ik had met een 213de fietstijd zo’n 50 plaatsen verloren. Voor wat het waard is… Nog snel wat ORS naar binnen spelen, en beginnen aan het laatste gedeelte. 21km lopen, 3 rondes, 310 hoogtemeters per ronde. Aangezien ik in vorige wedstrijden de fout maakte om mijn loopcapaciteiten te hoog in te schatten en een te scherpe tijd als doel te stellen, zette ik nu bewust een haalbaar doel van 2u20’ voor mezelf. 9 kilometer per uur. Traag, maar realistisch. Na 42 minuten had ik mijn eerste ronde afgelegd en ik voelde me nog OK. Zou er dan toch 2u05-2u10 inzitten? Het antwoord kwam op de eerstvolgende helling: Nee Hans, blijf bij je oorspronkelijke doel. Tussen km 1,5 en km 4,5 van de loopronde liep het constant bergop en dat was dodelijk. Het tempo moest wat omlaag, ik had wat meer tijd nodig aan de bevoorradingen om drinken aan te nemen en me af te koelen. Maar: ik bleef goed op schema om 2u20 en zelfs 2u15 halen. Na 1u27 beëindigde ik mijn 2de ronde, maar de hellingen kropen echt wel in de benen. De laatste steile helling nog oplopen bleek onmogelijk, even stappen om de benen terug zuurstof te geven was absoluut noodzakelijk. Ik had nog 48 minuten om binnen de 2u15 te blijven. En ik begon met een duidelijk plan. De eerste afdaling rustig doen, het beetje energie dat ik nog had even opsparen. Dan in de bergop zo hard ik kon zonder me dood te doen. De afdaling tussen km 4,5 en 6 zou ik al iets meer gaan doorlopen, om in de laatste km alles eruit te lopen. Dit lukte wonderwel heel goed en ik raapte zowaar nog 2 atleten op. Wat een heerlijk gevoel :-). Ik moest en ik zou de laatste steile klim helemaal tot boven lopen en volle bak finishen. Helaas besloten de verzuurde bovenbenen er op 10m van de top anders over. Toch heel even blijven staan, 10sec terug op adem komen en dan de heerlijke finish. Ik haalde uiteindelijk een looptijd van 2u14’46. Een strakke timing die uiteindelijk voor een 218de plaats overall zorgde. Even ter aarde neerstorten, even totaal crashen, maar een minuutje later kon ik weer rechtstaan en wat eten en drinken. Ik voelde me alleszins beter als na die desastreuze finish in Terheijden, waar ik echt wel een kwartier van de wereld ben geweest. Nu zat mijn jongste dochter 7 minuten na mijn finish al ijverig paard te rijden op mijn buik. En ik vond het allemaal OK.
Samenvattend is 5u52 in het halve-triatlon-milieu niet echt een tijd om dolenthousiast over te worden. Maar, zoals in mijn eerste alinea beschreven ben ik in eerst echtgenoot, papa, osteopaat en docent. En als er dan nog tijd over is, probeer ik nog wat triatleet te zijn en te trainen. Zo haal ik gemiddeld een uur of 7 per week, met uitschieters tot 10u als ik een langere fietstocht kan plannen. En met dat in het achterhoofd, ben ik best trots dat ik dit jaar al mijn tweede halve triatlon succesvol heb kunnen beëindigen. En dat was gisteren dan nog met het gevoel dat ik er helemaal het maximum van mijn kunnen heb uitgehaald. En dan is die tijd maar bijzaak.
Voor zij die mij niet kennen, ik ben Hans. 29, getrouwd, papa van twee dochters (3 jaar en 15 maanden), osteopaat, docent en triatleet. In die volgorde (niet onbelangrijk).
Na een pijnlijke confrontatie met mijn fysieke paraatheid door mijn broers in de Sterke Peer triowedstrijd van 2013, besloot ik dat daar dringend iets aan moest gedaan worden. Sindsdien train ik onder de begeleiding van Kris en heb ik vooral plezier gevonden in het iets langere werk van de halve triatlon. Na een hele zware ervaring in Terheijden, waar de onverwachte warmte me serieus parten speelde, beslisten we samen om de halve van Eupen nog aan het programma toe te voegen.
Het ondertussen beruchte verkenningsritje waarin Kris wat Eupens asfalt verzamelde, was mijn eerste kennismaking met het fietsparcours. Volgens de ervaren rotten peanuts vergeleken met de jaren ervoor, voor mij toch echt wel zwaar genoeg. Achteraf gezien was het misschien een geluk dat onze geplande verkenning van het loopparcours door de elleboog van Kris gedwarsboomd werd. Gelukkig kon ik op zaterdag voor de wedstrijd het parcours nog een keertje fietsen en dat stemde me toch iets geruster. Zwaar zou het zeker worden, maar mits voldoende doseren zou ik het wel overleven.
Na een behoorlijke nacht in de jeugdherberg van Malmedy, een vlotte voorbereiding ter plaatse dankzij m’n twee broers/soigneurs en de nodige fijne babbeltjes met de clubgenoten mochten we het water in. Geen straf zo bleek, want rond 10u was het zonnetje al danig van de partij en dan loopt de temperatuur in zo’n wetsuit snel op. Even genieten van het knappe uitzicht op de barrage, op de tonen van The Conquest of Paradise nog een paar keer diep ademen en dan was ik vertrokken voor een kleine 6u amusement.
Ondanks een klein akkefietje met mijn zwembril halverwege ging het zwemmen me goed af. Direct een goed ritme te pakken en ruimte om te zwemmen. Na de 2de bocht van 90° kwam er een hele hoop atleten 15m links van mij te liggen, waardoor ik even in de war was over te volgen richting, maar na een keer of 3 controleren was ik toch overtuigd van mijn eigen gelijk. En terecht :-). Na 34’49 stapte ik als 132ste uit het water en mocht ik aan de korte steile klim naar de wisselzone beginnen. Na een rustige wissel met het nodige zwalpen door wat duizeligheid kon ik de fiets op om aan het stevige fietsparcours met iets meer dan 1000 hoogtemeters te beginnen. Doseren zou daarin het codewoord worden.
Ik ben er ondertussen al aan gewend dat ik door mijn redelijk zwemniveau in verhouding tot m’n fietsniveau door behoorlijk wat volk voorbij geknald wordt. Ik trek me er ondertussen niet teveel meer van aan, maar rijd m’n eigen wedstrijd. Halverwege de eerste ronde kan ik aanpikken bij een dame die (naar mijn aanvoelen op dat moment) een tempo rijdt dat ik kan volgen. Bij de tweede beklimming van het lange vals plat in het parcours werd echter duidelijk dat dat geen optie zou zijn voor de resterende 55km. Dus maar terug een eigen tempo zoeken. Ik speelde een tijd haasje-over met een rasta-atleet die net voor mij uit het water kwam en ongeveer mijn fietsniveau had, dacht eraan om voldoende te eten en begon me mentaal voor te bereiden op de laatste fietsronde, die nog stevig zou worden. Het lang stuk vals plat leek te blijven duren, recupereren op datzelfde stuk terug bergaf was ook niet echt nog een optie en de benen begonnen pijn te doen in de beklimmingen.
Na 2u57 fietsen kwam ik terug de wisselzone binnen. Er hingen al behoorlijk veel fietsen op de haak, ik had met een 213de fietstijd zo’n 50 plaatsen verloren. Voor wat het waard is… Nog snel wat ORS naar binnen spelen, en beginnen aan het laatste gedeelte. 21km lopen, 3 rondes, 310 hoogtemeters per ronde. Aangezien ik in vorige wedstrijden de fout maakte om mijn loopcapaciteiten te hoog in te schatten en een te scherpe tijd als doel te stellen, zette ik nu bewust een haalbaar doel van 2u20’ voor mezelf. 9 kilometer per uur. Traag, maar realistisch. Na 42 minuten had ik mijn eerste ronde afgelegd en ik voelde me nog OK. Zou er dan toch 2u05-2u10 inzitten? Het antwoord kwam op de eerstvolgende helling: Nee Hans, blijf bij je oorspronkelijke doel. Tussen km 1,5 en km 4,5 van de loopronde liep het constant bergop en dat was dodelijk. Het tempo moest wat omlaag, ik had wat meer tijd nodig aan de bevoorradingen om drinken aan te nemen en me af te koelen. Maar: ik bleef goed op schema om 2u20 en zelfs 2u15 halen. Na 1u27 beëindigde ik mijn 2de ronde, maar de hellingen kropen echt wel in de benen. De laatste steile helling nog oplopen bleek onmogelijk, even stappen om de benen terug zuurstof te geven was absoluut noodzakelijk. Ik had nog 48 minuten om binnen de 2u15 te blijven. En ik begon met een duidelijk plan. De eerste afdaling rustig doen, het beetje energie dat ik nog had even opsparen. Dan in de bergop zo hard ik kon zonder me dood te doen. De afdaling tussen km 4,5 en 6 zou ik al iets meer gaan doorlopen, om in de laatste km alles eruit te lopen. Dit lukte wonderwel heel goed en ik raapte zowaar nog 2 atleten op. Wat een heerlijk gevoel :-). Ik moest en ik zou de laatste steile klim helemaal tot boven lopen en volle bak finishen. Helaas besloten de verzuurde bovenbenen er op 10m van de top anders over. Toch heel even blijven staan, 10sec terug op adem komen en dan de heerlijke finish. Ik haalde uiteindelijk een looptijd van 2u14’46. Een strakke timing die uiteindelijk voor een 218de plaats overall zorgde. Even ter aarde neerstorten, even totaal crashen, maar een minuutje later kon ik weer rechtstaan en wat eten en drinken. Ik voelde me alleszins beter als na die desastreuze finish in Terheijden, waar ik echt wel een kwartier van de wereld ben geweest. Nu zat mijn jongste dochter 7 minuten na mijn finish al ijverig paard te rijden op mijn buik. En ik vond het allemaal OK.
Samenvattend is 5u52 in het halve-triatlon-milieu niet echt een tijd om dolenthousiast over te worden. Maar, zoals in mijn eerste alinea beschreven ben ik in eerst echtgenoot, papa, osteopaat en docent. En als er dan nog tijd over is, probeer ik nog wat triatleet te zijn en te trainen. Zo haal ik gemiddeld een uur of 7 per week, met uitschieters tot 10u als ik een langere fietstocht kan plannen. En met dat in het achterhoofd, ben ik best trots dat ik dit jaar al mijn tweede halve triatlon succesvol heb kunnen beëindigen. En dat was gisteren dan nog met het gevoel dat ik er helemaal het maximum van mijn kunnen heb uitgehaald. En dan is die tijd maar bijzaak.
Ironman Maastricht - #FAIL
Kris Van Echelpoel Ook bij een anti-climax, hoort een verhaal, en dus een verslag. Mijn ervaring met Maastricht en haar Ironman ga ik echter niet in geuren en kleuren vertellen, maar in 10 puntjes:
Ondanks alle dikke miserie van de laatste weken en een gebrek aan gestructureerde rust de laatste maanden, zou ik nooit gestopt zijn als we in Lanzarote of op de Norseman zouden zijn geweest. Ik was immers niet total loss of doodziek. Ik wil daarmee helemaal geen afbreuk doen aan de Ironman van Maastricht want het is een prachtige wedstrijd met een mooi maar zwaar parcours. Sinds mijn superprestatie in Klagenfurt ben ik echter ergens op een bepaald punt gekomen, waar de weegschaal uitdaging-motivatie niet steeds meer in evenwicht is voor eender welke wedstrijd. In Almere heb ik me er vorig jaar nog door gesleurd na ziekte, zondag werd de opgelopen pech me te veel. In mei in Lanzarote was de vermoeidheid ook enorm maar geen haar op mijn hoofd dat daar ooit zou opgeven.
Ik moet het nu dus allemaal eens laten bezinken. De aankoop van een nieuwe TT fiets laat ik ook nog even in het midden. Binnen 4 weken is er nog de Ironman 70.3 van Zell waar ik me zeker niet belachelijk ga maken als ik mijn lichaam niet verwaarloos de komende tijd. En mits een beter opzetstuur, is de trainingsfiets daar perfect voor geschikt. Ik mag zelfs Mirco zijn 'oude' TT fiets lenen dus dat komt wel goed. Daar moeten we dus gewoon starten, los van de trainingsarbeid die ik nog wil verrichten de komende weken.
Daarna heb ik tot oktober de tijd om na te denken over 2016. Als er nog een volledige triatlon uit de bus komt (plan A), zijn enkel Norseman, Lanzarote en Embrun op dit moment nog een optie. Ik zie me geen andere wedstrijd waar ik me de komende winter voor kan motiveren. Dat was ook voor mijn pech van de laatste weken al weloverwogen. Norseman is een loterij en Lanzarote zal een beetje mee afhangen van Vanessa haar keuze eind september. Plan B is een jaar de actieve triatlon op een laag pitje zetten en eens voor een fietsuitdaging gaan genre Race Across Europe of Trans-continental. Ik blijf toch in de eerste plaats een wielerliefhebber. Plan C is een jaar niks op voorhand plannen en gewoon bezig blijven door dag per dag te doen waar ik zin in heb, zonder specifiek groot doel.
Ik voel me momenteel goed bij de 3 plannen. In oktober komt het moment dat plan A mogelijk wordt. Dan is er de trekking van de Norseman en de keuze van Vanessa om al dan niet Lanzarote mee te doen in Mei 2016. Zijn die 2 niet aan de orde, dan moet ik Embrun afwegen tegen plannen B en C, waarbij Embrun natuurlijk ook een beetje met plan B overlapt wegens de zware Alpen-rit. Alleen moet de marathon dan ook weer getraind worden.
Tijd zal raad brengen. Eén voordeel heb ik, ik moet amper recupereren van die 3,8km zwemmen en 90 fietsen van zondag. Fysiek vormt dat al een probleem minder de 4 weken voor Zell. In en na Zell gaan we dan al een beetje meer voelen of de balans tussen plannen A, B en C al zou veranderd zijn. Over een TT fiets moet ik ook niet wakker liggen voor oktober en daarna is er nog tijd genoeg.
Enkel de moraal dien ik nog op te kunnen opkrikken voor Zell. De rollercoaster van pech de laatste 2 weken is sowieso iets eenmalig, en dan beter allemaal samen voor 1 grote wedstrijd dan alles verspreid en elke wedstrijd wel iets van tegenslag ... Ik heb sinds mei echter ook problemen om voldoende te kunnen rusten, waarmee ik niet tussen trainingen bedoel maar ook door alle andere taken qua werk en privé. Voordien slaagde ik er steeds in om elke week af en toe een uurtje te rusten met bvb wat muziek. Sinds mei plan ik dat nog steeds hetzelfde maar komt er steevast iets tussen wat mijn ritme verstoort. In 80% van de tijd zijn het die ellendige files die alleen maar erger worden en opduiken op de gekste momenten. Daarnaast zijn er dan allerlei andere onverwachte zaken, al dan niet professioneel die even wat extra aandacht vragen... Het wordt tijd dat alles terug een beetje in de plooi valt. Vandaag kunnen we in elk geval al van een beetje rust genieten. De verzekering is op de hoogte gesteld van de auto-inbraak, Carglass is verwittigd en ik dien enkel nog een beetje administratie af te werken.
Pittig detail. Ik heb vandaag (maandag) vastgesteld dat ik 3 kilo minder weeg dan toen ik naar Maastricht vertrok, ondanks een rijkelijk diner gisteren en ontbijt. De kans is dus groot dat ik door de affaire met de fiets ook gewoon aan de start ben gekomen met een plots gewichtsverlies ondanks alle carboload. Dat kan de maagproblemen en het slechte gevoel onderweg ook nog mee verklaren. Misschien was ik fysiek ook gewoon leeg.
- Fysiek en mentaal net voldoende hersteld na stevige valpartij en maagontsteking laatste 2 weken
- Vrijdagnacht TT fiets gestolen in zogenaamde bewaakte parking in Maastricht.
- Zaterdag ganse dag vol adrenaline alles geregeld om toch maar te kunnen starten:
- Trainingsfiets nog 120km van huis gebracht door Kevin
- Aangifte gaan doen bij politie
- Tijdelijk vervangruit laten installeren door Autotaalglas Maastricht
- Voedingszakje laten kopen door ouders voor op fiets
- Fiets klaargemaakt met hulp van Mike Mareels (nieuwe bandjes, klein vervangstuurtje, beetje afgesteld ...)
- Zondagochtend nog relaxed opgestaan klaar voor de strijd.
- In de drukte voor de wedstrijd nog paar stommiteiten die gelukkig net op tijd opgelost waren: zwembril even kwijt, en BrTC-collega's die niet zagen dat mijn wetsuit van boven naar onder sluit ... (achteraf bekeken hilarisch)
- Na 100m zwemmen al beginnen braken ondanks zeer kalme zwemproef. Maag bleef wat onwennig maar toch nog na 1u12 zwemproef afgelegd (slechts paar minuutjes trager dan verwacht)
- Eerste 40km goed van jetje gegeven op koersfiets tussen alle TT's, goed gegeten en gedronken, alles onder controle en goed gevoel, zeker niet te snel vertrokken.
- Dan ineens terug maagproblemen en vooral mentale klap. Ik kon het plots niet meer opbrengen en alle adrenaline was uit mijn lijf.
- De Cauberg nog eens stevig opgevlogen om daarna terug te voelen dat het motivatie-gewijs geen zin had vandaag. Na 1 rondje van 90km gezond en wel afgestapt.
- Het zijn precies maar 9 puntjes
Ondanks alle dikke miserie van de laatste weken en een gebrek aan gestructureerde rust de laatste maanden, zou ik nooit gestopt zijn als we in Lanzarote of op de Norseman zouden zijn geweest. Ik was immers niet total loss of doodziek. Ik wil daarmee helemaal geen afbreuk doen aan de Ironman van Maastricht want het is een prachtige wedstrijd met een mooi maar zwaar parcours. Sinds mijn superprestatie in Klagenfurt ben ik echter ergens op een bepaald punt gekomen, waar de weegschaal uitdaging-motivatie niet steeds meer in evenwicht is voor eender welke wedstrijd. In Almere heb ik me er vorig jaar nog door gesleurd na ziekte, zondag werd de opgelopen pech me te veel. In mei in Lanzarote was de vermoeidheid ook enorm maar geen haar op mijn hoofd dat daar ooit zou opgeven.
Ik moet het nu dus allemaal eens laten bezinken. De aankoop van een nieuwe TT fiets laat ik ook nog even in het midden. Binnen 4 weken is er nog de Ironman 70.3 van Zell waar ik me zeker niet belachelijk ga maken als ik mijn lichaam niet verwaarloos de komende tijd. En mits een beter opzetstuur, is de trainingsfiets daar perfect voor geschikt. Ik mag zelfs Mirco zijn 'oude' TT fiets lenen dus dat komt wel goed. Daar moeten we dus gewoon starten, los van de trainingsarbeid die ik nog wil verrichten de komende weken.
Daarna heb ik tot oktober de tijd om na te denken over 2016. Als er nog een volledige triatlon uit de bus komt (plan A), zijn enkel Norseman, Lanzarote en Embrun op dit moment nog een optie. Ik zie me geen andere wedstrijd waar ik me de komende winter voor kan motiveren. Dat was ook voor mijn pech van de laatste weken al weloverwogen. Norseman is een loterij en Lanzarote zal een beetje mee afhangen van Vanessa haar keuze eind september. Plan B is een jaar de actieve triatlon op een laag pitje zetten en eens voor een fietsuitdaging gaan genre Race Across Europe of Trans-continental. Ik blijf toch in de eerste plaats een wielerliefhebber. Plan C is een jaar niks op voorhand plannen en gewoon bezig blijven door dag per dag te doen waar ik zin in heb, zonder specifiek groot doel.
Ik voel me momenteel goed bij de 3 plannen. In oktober komt het moment dat plan A mogelijk wordt. Dan is er de trekking van de Norseman en de keuze van Vanessa om al dan niet Lanzarote mee te doen in Mei 2016. Zijn die 2 niet aan de orde, dan moet ik Embrun afwegen tegen plannen B en C, waarbij Embrun natuurlijk ook een beetje met plan B overlapt wegens de zware Alpen-rit. Alleen moet de marathon dan ook weer getraind worden.
Tijd zal raad brengen. Eén voordeel heb ik, ik moet amper recupereren van die 3,8km zwemmen en 90 fietsen van zondag. Fysiek vormt dat al een probleem minder de 4 weken voor Zell. In en na Zell gaan we dan al een beetje meer voelen of de balans tussen plannen A, B en C al zou veranderd zijn. Over een TT fiets moet ik ook niet wakker liggen voor oktober en daarna is er nog tijd genoeg.
Enkel de moraal dien ik nog op te kunnen opkrikken voor Zell. De rollercoaster van pech de laatste 2 weken is sowieso iets eenmalig, en dan beter allemaal samen voor 1 grote wedstrijd dan alles verspreid en elke wedstrijd wel iets van tegenslag ... Ik heb sinds mei echter ook problemen om voldoende te kunnen rusten, waarmee ik niet tussen trainingen bedoel maar ook door alle andere taken qua werk en privé. Voordien slaagde ik er steeds in om elke week af en toe een uurtje te rusten met bvb wat muziek. Sinds mei plan ik dat nog steeds hetzelfde maar komt er steevast iets tussen wat mijn ritme verstoort. In 80% van de tijd zijn het die ellendige files die alleen maar erger worden en opduiken op de gekste momenten. Daarnaast zijn er dan allerlei andere onverwachte zaken, al dan niet professioneel die even wat extra aandacht vragen... Het wordt tijd dat alles terug een beetje in de plooi valt. Vandaag kunnen we in elk geval al van een beetje rust genieten. De verzekering is op de hoogte gesteld van de auto-inbraak, Carglass is verwittigd en ik dien enkel nog een beetje administratie af te werken.
Pittig detail. Ik heb vandaag (maandag) vastgesteld dat ik 3 kilo minder weeg dan toen ik naar Maastricht vertrok, ondanks een rijkelijk diner gisteren en ontbijt. De kans is dus groot dat ik door de affaire met de fiets ook gewoon aan de start ben gekomen met een plots gewichtsverlies ondanks alle carboload. Dat kan de maagproblemen en het slechte gevoel onderweg ook nog mee verklaren. Misschien was ik fysiek ook gewoon leeg.